Polska w ramach przynależności do Unii Europejskiej jest objęta Dyrektywą 2009/28/WE, która zakłada, że do 2020 roku wszystkie kraje członkowskie powinny uzyskiwać 20% energii ze źródeł odnawialnych (OZE) w całkowitym zużyciu energii i 10% w sektorze transportowym dla redukcji emisji gazów cieplarnianych oraz poprawy efektywności energetycznej.
W przypadku naszego kraju jest mowa o 15% z OZE do 2020 roku (do 20% w 2030 roku) i 10% z sektora paliw transportowych a Krajowy Plan Działań (KPD) określa cele dla energii elektrycznej, ciepła i chłodu z wyszczególnieniem technologii, sektora transportu oraz działania dla uzyskania efektywności energetycznej. Polska przedłożyła swój KPD Komisji Europejskiej 9 grudnia 2010 roku.
Założenia gospodarki energetycznej
Celem polityki energetycznej naszego kraju do 2030 roku jest m.in. zmniejszenie energochłonności PKB, dwukrotnie wyższej od średniej europejskiej oraz strat sieciowych ponoszonych na przesyle i dystrybucji energii. W planach znalazło się m.in. utrzymanie mechanizmów wsparcia dla producentów energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych (np. poprzez system świadectw pochodzenia), zmiana sposobu obliczania realizacji Narodowego Celu Wskaźnikowego, system ulg i zwolnień podatkowych obowiązujący w przypadku biopaliw pochodzących z nowych technologii i związane z tym dostosowanie wymagań jakościowych dotyczących biokomponentów i biopaliw ciekłych do nowych norm, aby dać wejść na rynek nowym rodzajom biopaliw ciekłych, wybudowanie do 2020 roku około 2,5 tysiąca biogazowi rolniczych, ułatwienia inwestycyjne dla budowy farm wiatrowych na morzu i utrzymanie zwolnienia z akcyzy energii z OZE.
Krajowy Ośrodek Bilansowania i Zarządzania Emisjami (KOBIZE) szacuje, że w 2030 roku wielkość emisji gazów cieplarnianych z transportu najprawdopodobniej wyniesie 14,1% całkowitej emisji krajowej (bez emisji pochłoniętej – LULUCF), pomimo zwiększenia pracy przewozowej pasażerów i ładunków, czyli o połowę mniej niż obecnie. Pozytywne i osiągalne prognozy, niestety nie wiążą się z pojawianiem się tanich i prostych rozwiązań, które jeszcze bardziej zwiększyłyby redukcję gazów cieplarnianych i raczej wskazują górny pułap możliwości w tej dziedzinie.
Węgiel kamienny głównym surowcem energetycznym
Podstawowym problemem dla polskiej gospodarki energetycznej jest wyraźne dążenie Dyrektywy 2009/28/WE do nieopłacalności wydobycia węgla kamiennego na obszarze UE. Ani obecnie, ani po roku 2020, Polska nie będzie w stanie zapewnić sobie całkowitego pokrycia zapotrzebowania na energię ze źródeł bezemisyjnych i niskoemisyjnych (elektrowni wiatrowych, słonecznych, biomasowych, biogazowych, jądrowych lub na gaz ziemny) i jej podstawowym surowcem energetycznym pozostanie węgiel. Wiąże się to z poważnym wzrostem ryzyka inwestycyjnego budowy źródeł konwencjonalnych i pogorszeniem bezpieczeństwa energetycznego kraju oraz wysokich kosztów wytwarzania, zmniejszającego konkurencyjność polskiej gospodarki na arenie międzynarodowej, głównie przemysłu energochłonnego oraz ze wzrostem konkurencyjności źródeł gazowych w stosunku do węglowych na poziomie krajowym.
autor. Agnieszka Góralczyk
fot. fotolia